خانه های نورانی شهر خدا محل نزول قرآن و مکان صعود مناجات دوستان خداست.
اینجا تلاوت قرآن، تواضع می آورد و کسی به مناجات مباهات نمی کند. شیرینی آهِ خوف،شیرینی اشک شوق را زایل نمی کند. و درک عاقلانه، درد عاشقانه را درمان نمی نماید.
این شهر باستانی که قدمت آن به ابتدای خلقت می رسد و در جای جای آن اثر قدم های پاک اولیاء الهی پیداست، در آن ابتدا مهمان خانه پیامبران خدا بوده است و هم اکنون آن قدر وسعت یافته است که تمام امت آخرین پیامبر می توانند به آن راه یابند. کوچه پس کوچه های این شهر قدیمی، همه به خود خدا منتهی می شوند.
قال رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم):
ایها الناس انه قد اقبل الیکم شهر الله بالبرکه و الرحمه و المغفره...
این رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) است که ندا می دهد: آی مردم، شهر خدا با(دستانی پر از) برکت و رحمت و مغفرت به شما رو کرده است...
السلام علی رب شهر الرمضان
پ.ن(یه عذرخواهی):
شاید جای تعجب داشته باشد که بعد گذشت چند روز از ماه مبارک رمضان تازه گذاشتن مطالبی مرتبط با این ماه را شروع کردیم؛
بله انتقاد درست و به جایی است و از شما مخاطبان عزیز و همیشه همراه عذر خواهی می کنیم اما حقیقتش آن قدر متأثر و متأسف از واقعه میانمار بودیم که دستمان به هیچ کار نمی رفت جز به نظاره نشستن مدعیان دروغین حقوق بشر و دعای فرج خواندن برای آمدن نجات بخش حقیقی همچون همیشه...
استادپناهیان در اول مردادماه در جمع اهالی مسجد امام حسین علیه السلام:
مدعیان دروغین حقوق بشر
و سرخ جامگان بودایی
و مزدوران ساده انگار
و...
"مسلمانان میانمار را قطعه قطعه میکنند
اون لحظه ای که آن ها تو آتش می سوختند،
باور کنید نگاهشون جز به خدا
و شما مسلمانان مقتدر دنیا
به کس دیگه ای
نبود.
امام زمان (عج) وقتی خبر شهادت ها رو میشنوند فقط برمیگردند به شماها نگاه می کنند ..."
حال شما در این لحظات چه می کنید؟
شما چه وظیفه ای دارید؟
جوانها چون خیلی انرژی دارند بسیاری از اوقات از دست دادن آرامش را حس نمیکنند. حتی سعی میکنند ناآرامیهای خود را با انرژی فراوانی که در جوانی دارند، جبران کنند. فکر میکنند نیازی به این نعمت بزرگ ندارند. در حالی که اگر در جوانی در بستر آرامش، با همین انرژی تحصیل کنند، فعالیت داشته باشند و لذت ببرند، یقیناً بهرههای بیشتری خواهند برد.
متاسفانه در زندگی جدید و مدلهایی که برای برنامههای زندگیمان انتخاب میکنیم، آرامش را در نظر نمیگیریم و روی آن به عنوان یک پارامتر تعیین کننده برای انتخابهایمان فکر نمیکنیم.